Στο πίσω μέρος της αυλής μιας πολυκατοικίας της δεκαετίας του 80, υπάρχει αυτό το διαμέρισμα των 60 τ.μ., το οποίο αρχικά είχε κατασκευαστεί για να χρησιμοποιηθεί ως αποθήκη, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε κατοικία.

Η πρόταση ανακαίνισης, αφορά τη μετατροπή του ακινήτου σε παραθεριστική κατοικία, με την όσο το δυνατόν πιο εργονομική λειτουργία. Ζητούμενο της ανακαίνισης, ήταν να μπορούν να υπάρχουν οι βασικοί χώροι, που κάνουν βιώσιμη μια κατοικία για δύο άτομα, υπνοδωμάτιο, λουτρό, καθιστικό και κουζίνα.

Από τους πρώτους στόχους που είχαν τεθεί, ήταν να τονιστεί το στοιχείο της αυλής, με τέτοιον τρόπο, ώστε ο ένοικος να έχει μια πιο καλή αίσθησή της. Την ίδια στιγμή, ζητούμενο αποτέλεσε, η εξασφάλιση μιας σχετικής απομόνωσης από τις γύρω πολυκατοικίες, καθώς οι ένοικοι των πολυκατοικιών αυτών, έχουν άμεση οπτική επαφή μαζί της. Υπήρξε λοιπόν η ανάγκη, να χρησιμοποιηθούν περιοχές και εργαλεία σύνθεσης, που θα μπορούσαν να κάνουν τις δύο αυτές έννοιες να ταιριάξουν.

Αναλύοντας την περιοχή επέμβασης, διαπιστώθηκε ότι η πλαϊνή πρασιά, αποτελεί μια περιοχή, που θα μπορούσαν να συνυπάρξουν οι δύο έννοιες της εξωστρέφειας και της απομόνωσης. Η περιοχή αυτή προτείνεται, λοιπόν, να αντιμετωπιστεί ως συνέχεια του εσωτερικού χώρου.

Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο πράσινο, το οποίο αποτελεί βασικό εργαλείο της συνθετικής διαδικασίας, αλλά και στη χρήση όσο μεγαλύτερων υαλοστασίων μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, λόγω του υπάρχοντος κελύφους και των περιορισμών που αυτό ορίζει, προκειμένου να επιτευχθεί μια καλύτερη σύνδεση του εσωτερικού της κατοικίας με την αυλή.

Ως προς τα υλικά, χρησιμοποιούνται κυρίως υλικά, που μιμούνται φυσικά υλικά, όπως τα πλακίδια υφής ξύλου, που σε συνδυασμό με άλλα ξύλινα στοιχεία και το λευκό στους τοίχους δημιουργούν μια αίσθηση άνεσης στον ένοικο.